کاوش موضوع زخم پای دیابتی

زخم پای دیابتی، آسیب به پوست و گاهی اوقات بافت‌های عمیق‌تر پا است که منجر به تشکیل زخم می‌شود. تصور می‌شود که این بیماری به دلیل فشار غیرطبیعی یا استرس مکانیکی مزمن اعمال‌شده بر پا، معمولا با بیماری‌های زمینه‌ای همزمان مانند نوروپاتی حسی محیطی، نوروپاتی حرکتی محیطی، نوروپاتی اتونوم یا بیماری شریانی محیطی رخ می‌دهد. این بیماری یکی از عوارض اصلی دیابت شیرین است و نوعی بیماری پای دیابتی محسوب می‌شود. بروز عوارض ثانویه زخم، مانند عفونت پوست یا بافت زیرجلدی، عفونت استخوان، قانقاریا (gangrene) یا سپسیس (sepsis)، که اغلب منجر به آمپوتاسیون می‌شود، نیز امکان‌پذیر است. یکی از ویژگی‌های کلیدی بهبود زخم، ترمیم گام‌به‌گام ماتریکس خارج سلولی (extracellular matrix; ECM) ازدست‌رفته است که بزرگترین بخش لایه پوستی درمال است. بااین‌حال، در برخی موارد، آسیب یا اختلال فیزیولوژیکی - در این مورد، دیابت شیرین - فرایند بهبود زخم را مختل می‌کند. در زخم‌های دیابتی، مرحله التهابی فرایند بهبود طولانی می‌شود، این امر تشکیل بافت گرانوله بالغ را به تاخیر می‌اندازد و استحکام کششی زخم در حال بهبود را کاهش می‌دهد. درمان زخم پای دیابتی شامل کنترل سطح قند خون، برداشتن بافت مرده از زخم، پانسمان زخم و کاهش فشار از روی زخم از طریق تکنیک‌هایی مانند استفاده از گچ‌های تماسی کامل (total contact casting) است. در برخی موارد، جراحی ممکن است پیامدها را بهبود بخشد. هم‌چنین درمان با اکسیژن پُرفشار (hyperbaric oxygen therapy) ممکن است مفید باشد اما گران است. %34 از افراد مبتلا به دیابت، در طول زندگی خود دچار زخم پای دیابتی می‌شوند و 84% از کل آمپوتاسیون‌های مرتبط با دیابت در ساق پا با زخم پای دیابتی مرتبط هستند یا از آن ناشی می‌شوند.... بیشتر در ویکی پدیا